Zo is dat.Vandaag de laatste dag met twee workshops en een inspirerend eindverhaal.
(De verslagen komen nog.)
Daarna de Lange Leegte. Het is altijd bijzonder hoe in Amerika na een conferentie iedereen spoorslags verdwenen is. Als sneeuw na een warme regenbui. Op weg naar het vliegveld of per auto naar huis.Twintig minuten na de laatste spreekster lag het netwerk eruit en was de parkeergarage nagenoeg leeg. Niets geen weemoed en napraten.
Een snelle handdruk, een visitekaartje en de hoop elkaar ergens weer te treffen. Alleen maken mail, Skype en de iPad het misschien iets makkelijker.
Met een hand vol visitekaartjes loop ik verweesd over het plein voor de Arena naar de garage. Iemand is zijn conferentietas vergeten. Of heeft hem laten liggen want de inhoud bestaat uit twintig reclamepennen, een magnetische papierklem voor op de ijskast, een sleutelhanger en een boekje met post-it's in fel paars. Nu begrijp ik weer waarom ik niets geschreven heb over de beurs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten