Het is weer mooi geweest.

Zo is dat.Vandaag de laatste dag met twee workshops en een inspirerend eindverhaal.
(De verslagen komen nog.)
Daarna de Lange Leegte. Het is altijd bijzonder hoe in Amerika na een conferentie iedereen spoorslags verdwenen is. Als sneeuw na een warme regenbui. Op weg naar het vliegveld of per auto naar huis.Twintig minuten na de laatste spreekster lag het netwerk eruit en was de parkeergarage nagenoeg leeg. Niets geen weemoed en napraten.
Een snelle handdruk, een visitekaartje en de hoop elkaar ergens weer te treffen. Alleen maken mail, Skype en de iPad het misschien iets makkelijker.
Met een hand vol visitekaartjes loop ik verweesd over het plein voor de Arena naar de garage. Iemand is zijn conferentietas vergeten. Of heeft hem laten liggen want de inhoud bestaat uit twintig reclamepennen, een magnetische papierklem voor op de ijskast, een sleutelhanger en een boekje met post-it's in fel paars. Nu begrijp ik weer waarom ik niets geschreven heb over de beurs.

Social Media, Tanya Joosten en Shannon Ritter

Nog het hoofd vol van de iPad-eredienst (zie hiervoor) snel naar het Marriott Hotel aan de overkant voor een andere Discussion Session over Social Media.
Hier hetzelfde beeld: een stampvolle zaal, mensen op de gang en over het algemeen dolenthousiast. Weliswaar is er nog weinig sprake van beleid en implementatie, gestructureerd gebruik en resultaat. Laat staan evidence based rendementsverslag maar het optimisme over de gebruiksmogelijkheden is (hier) groot.
De vragen die opkomen gaan over de manieren van gebruik, de veiligheid, de ethische kwestie en het kostenaspect. Algemeen is wel de gedachte dat het geen zin heeft het gebruik van Social Media te verbieden of aan strakke regels te onderwerpen. Het is als een ballon of een waterbed: als je ergens knijpt of drukt verplaatst de energie zich en ontstaat elders een uitstulping of activiteit.
Concrete antwoorden over implementatie blijven vaak uit maar er is een grote wens en bereidheid ervaringen uit te wisselen en samen te werken.
Binnen de context van Educause is inmiddels een community opgestart waarbinnen de informatie over Social Media wordt verzameld. Artikelen, filmpjes, Tweets van alles is er te vinden.
Via de site http://www.educause.edu/cg te vinden.

Discussion Session: Does the iPad Change Everything/Anything?

Weliswaar is de Crystal Cathedral een paar blokken verder maar dat weerhoudt Rob Abel, CEO van het Global Learning Consortium, er niet van hier ter plekke een eredienst voor de iPad te houden.In een tjokvolle ruimte - er staan mensen op de gang - ontstaat een levendige gedachtenwisseling over de eigenschappen en mogelijke gevolgen van de iPad. Bij hand opsteken blijken de meeste 'gelovige' aanwezigen er al een te bezitten. Desgevraagd is er een geringer aantal aanwezigen dat hem (of is het een haar?)al gebruikt in de les of het onderwijs. Maar de verwachtingen zijn hoog gespannen.
Weliswaar vindt maar ongeveer 10 % van de aanwezigen dat de iPad alles zal veranderen maar 90 % is er toch van overtuigd dat het veel zal veranderen.
En allerwege wordt geexperimenteerd. Een school heeft er 150 uitgedeeld onder deelnemers.Op een ander instituut worden iPad Happy hours gehouden waar mensen kunnen kennis maken met de mogelijkheden. Uit metingen op de universiteit van Washington bleek dat er 's morgens vroeg al 1600 iPads aan het WIFI-netwerk hingen
(10 % van de populatie). Naar zeggen zou Apple momenteel wereldwijd 49.900 stuks per dag uitleveren.

Aangaande het gebruik in het onderwijs worden aardige opmerkingen gemaakt:
- it's another resource;
- you can share things with another, not longer behind a vertical screen;
- it changes learning dynamics;
- when I'm working on that thing I don't feel I'm working;
- you can now talk to students everywhere with the information at hand;
- it encourage the dialogue.
Sommigen zien de iPad bij uitstek als een middel voor informatieconsumptie, anderen wijzen juist op de mogelijkheden tot productie van informatie: muziek, teksten, tekeningen etc.De opmerking van een Nederlandse collega dat Apple het gebruik van Flash niet ondersteunt kan de pret nauwelijks drukken.
Aan het einde wordt geconcludeerd dat op termijn wellicht zal blijken dat de iPad en andere daarop lijkende gadgets het hele leerproces gaan beinvloeden.
We moeten dan ook niet zozeer kijken naar de iPad as such maar veel meer naar de functionaliteiten en de invloed op het leren en de institutionele vormgeving daarvan.
Dat sluit weer mooi aan op de opmerkingen die in andere workshops gemaakt zijn en hier eerder weergegeven.
Om 16.20 verlaten de meesten al discussierend maar wel gelouterd de zaal.

Next Generation Learning Challenges

"With funding from the Bill & Melinda Gates Foundation, EDUCAUSE is embarking on a new effort to identify and scale technology-enabled approaches that dramatically improve college readiness and completion, particularly for low-income young adults. In this interactive session, attendees can learn more about Next Generation Learning Challenges, including future grant opportunities, and participate in an open dialogue with initiative staff".

Bill Gates duikt op. Terwijl de stand van Microsoft op de beurs van bescheiden omvang blijkt wordt hier even 20 miljoen dollar ingezet om het (beroeps-)onderwijs te verbeteren. De sessie is eigenlijke bedoeld om potentiele aanvragers te informeren over de procedure maar blijkt veel leuks op te leveren.

Allereerst bewijst de heer Ira H.Fuchs de leider van het programma Next Generation dat je digibeet kan zijn en je toch met onderwijsvernieuwing kan bezig houden. Tijdens zijn deel van de presentatie vliegt de volgorde van de sheets heen en weer en hij bestaat het zelfs steeds achterom naar het scherm te kijken om te controleren of de sheet achter hem wel gewisseld is zoals op de laptop voor hem. Compleet met het uitgestreken gezicht is dat reden voor vrolijkheid. Bij mij althans.

Daarna neemt zijn wat meer ICT-vaardige assistente het gelukkig over en zij weet de goed gevulde zaal in enkele minuten te veranderen in een "Open Space"-bijeenkomst waarin de goede ideeen over vernieuwingsprojecten op 3 whiteboards worden geinventariseerd en beoordeeld.
Wordt goed gedaan. Al wandelend langs de borden gesproken met mensen van Maricopa Community Colleges, herinneringen aan Paul Elsner opgehaald en ze uitgelegd dat het Student Service Center (ze brachten het hier als idee aan) o.m. bij KWCI al in praktijk wordt gebracht.
Het staat bovenaan rechts op het white board.


Overigens kunnen Nederlandse scholen ook een aanvrage indienen mits gecombineerd met een Amerikaans Community College. Wel even doorwerken in de herfstvakantie maar het kan nog!
Informatie zie:

The Landscape Is Changing Faster Than You Are: Here's Why

Kijk dat mag ik nu graag zien na de lunch: 2 heren die weten waar ze het over hebben en ietwat arrogant maar in een goede vorm van teamteaching de boel even uitleggen.
David J. Staley - niet voor niets 'director van Goldberg Cneter for Excellence in Teaching' - en Dennis A.Trinkle (Provost en Chief Academic Officer) praten ons even bij. Rustig maar dwingend.
Ook hier aandacht voor de herwaardering van de 'middle skills' maar dan wel in een snel veranderende context. Dat het snel gaat met veranderingen moge blijken uit deze sheet over de tijd nodig voor het bereik van (technische)vernieuwingen.

'The future is already here, it's not just very evenly distributed'. (William Gibson)
Dan moet je je als College of universiteit wel de vraag stellen: wat zijn de implicaties en 'what does that mean to me?'. Gaat dan niet om 1 antwoord maar veeleer de vraag 'wat willen we zijn?'.Temeer omdat "the locus of student learning is moving outside traditional universities and colleges."
Dus ook hier de opmerking dat onderwijsinstellingen om te overleven moeten veranderen van centra van informatie en kennis naar netwerken van professionele relaties.
Dit ook al omdat studentenpopulatie steeds meer verandert. Zie bijgaande sheet die de beslissng van dit kabinet om oudere deelnemers niet meer te bekostigen wel in een perspectief plaatst.

De tweede dag of eigenlijk de derde

Door die aardige gewoonte van een preconference is het dus eigenlijk de derde dag maar officieel de tweede. Inmiddels is alles en iedereen op volle sterkte aanwezig. Dat geldt zowel voor de bezoekers,de mensen van Educause als de mensen van het Anaheim Convention Center. Vooral de laatste groep verdient vermelding.
Nog voordat je je auto hebt geparkeerd ben je al door vier mensen begroet, de weg gewezen en 'a good day' gewenst. Volgens mij rijden ze elke ochtend met een bus (wellicht zelfs een paar bussen) de lokale verzorgingshuizen langs om pensionades op te pikken.Vermeld het nu als iets grappigs maar als er een economische noodzaak onder ligt heeft het ook iets triests. Het humeur van de betrokkenen zelf heeft het in ieder geval niet aangetast want de vriendelijkheid slaat je tegemoet.

Distance vs. distributed education. Bringing the campus to the student.
Neils Gershenfeld, Director Center for Bits and Atoms, MIT Media Lab, Boston.

Niet zo'n begenadigd spreker als gisteren Gary Hamel. Maarde boodschap is er niet minder belangrijk om.
Een heel 'gelaagd' verhaal dat start bij het fascinerende idee dat je van materie 'bits' kunt maken en die elders weer kunt omzetten in materie. Eigenlijk wat bijvoorbeeld scannen doet. Maakt van iets fysieks bits die je verzendt en elders maakt iemand van die 'bits' weer iets fysieks.
Hij heeft dan alleen over grotere dingen; stoelen, machines etc.
Tweede laag is die van de zogenaamde 'Fablabs', kleine werkplaatsen met computers waar dat principe in praktijk wordt gebracht. Verspreid over de wereld is een aantal van die Fablabs. Zo ook bij de Waag in Amsterdam.
(Elk ROC zou er eigenlijk een moeten hebben!)
Die Fablabs werken samen en wisselen kennis uit.
Daarmee zijn we bij de derde laag van zijn verhaal. Ging 'distance learning' uit van de gedachte dat op een centrale plaats kennis zit die verspreid en/of opgehaald kan worden bij 'Distributed learning' zit die kennis op allerlei plekken en dus niet meer geconcentreerd.
Daarmee schetst hij een beeld dat we ook tegenkomen in een boek als "We think" van Charles Leadbeater en de beweging rond het "Invisible College"

Doet overigens ook weer een beetje denken aan Ivan Illich "Deschooling society".

Binnen zijn verhaal maakt hij ook nog een opmerking over voorlopers in de school: "Innovative people are strange. They don't behave." Dan wel in de ogen van anderen!

Hij zegt ook nog behartigenswaardige dingen over het beroepsonderwijs:

- Er is steeds meer behoefte aan mensen met broad middle skills, vakemensen dus;
- Maar dan wel met een stuk algemene vorming als taal, rekenen en sociale
vaardigheden;
- Vroeger werd een behaald diploma beroepsonderwijs gezien als een eenmalig ticket
dat toegang gaf tot de middle class. Nu vereist die positie en het behoud daarvan
een leven lang leren.

Deze man verdient toch ook een fotootje!

Educause nu echt begonnen

Deze look alike van de Rijdende Rechter (maar dan nog meer ADHD) heet Gary Hamel. Managementgoeroe met een rijk verleden als professor(o.m. London Bussines School),consultant en publicist. Hij opende vanmorgen om 08 uur (!!!) de conferentie met een inspirerend betoog over "Reinventing Management for a Networked World". Kort gezegd kwam zijn verhaal erop neer dat het zittende management van grote bedrijven en/of non-profitorganisaties in het huidige snel veranderende tijdsgewricht vooral in de weg zit als het om vernieuwing gaat. Als ze al wat zinvols zouden kunnen doen is het medewerkers faciliteren om het heft in handen te nemen. Grappig dan het masochisme van datzelfde management te constateren. Niemand van de toch talrijk aanwezige managers in de zaal kwam het toneel op met een honkbalknuppel (we zijn in de USA) om de heer Hamel een lesje te leren. Geen enkel CvB-lid verliet verontwaardigd de zaal. Iedereen bleef gedwee zitten om 5 kwartier te horen dat ze toch echt het werk door anderen moeten laten doen. Overigens een motiverende opsteker voor de docenten, de studenten en de andere medewerkers in de school die door Gary Hamel uiteindelijk werden aangemerkt als de dragers van de vernieuwing.
De sheets van zijn betoog zijn - dankzij de alertheid van Ellen Elemans (CvI)-nu al te vinden op http://www.flickr.com/photos/cviweblog/sets/72157625033549407/show/.

Nadien brak de conferentie echt los. Vandaag 232 activiteiten en een beurs met omtrent 260 standhouders.
Uit zelfbescherming gekozen voor een selectie van twee zelf ingestelde tracks: ' Social Media' en 'Leiderschap in een tijd van Transitie'. Dankzij de electronische itenary kun je heel makkelijk - thuis of ter plekke - je eigen programma samenstellen en desgewenst in de hall uitprinten.

Deze dag zag er dus voor mij alsvolgt uit:

- 10.30 How to Use Social Media. Verslag volgt maar het was inhoudelijk en
didactisch een ramp.
- 11.30 Top-10 Questions Social Media. Topper, tijdens de bijeenkomst werden door de
aanwezigen 400 Twitters gestuurd naar de inleiders.
- 01.30 Leading successful Change, Open university Engeland. Intrigrerend voorbeeld
van aanpassing aan nieuwe tijden.

- 01.50 Pima County CC over begeleiding studenten en voorkoming uitval. Daar moet
Jan van Zijl heen.Het kan beter en voor minder geld.
- 02.30 Leadership Transitions: Research and Experience. Gortdroog en begrijp nu
waarom Amerikanen het nooit over didactiek hebben. Sommigen lijken geen eens
te weten wat het is.
- 03.30 Social Media: understanding the Policy etc. Juridisch en inhoudelijk correct.
Maar uitgevoerd met een Prezi zooming presentation editor. Het nieuwe
speeltje na PowerPoint.
Als je dat nog niet beheerst word ik er als toeschouwer bloednerveus van!

Na afloop toch maar even gaan uitwaaien op Huntington Beach. Daarna geprofiteerd van de seniorenkorting bij Norms (We never close) en dus voor 11.23 $ heerlijke gegeten.
Wilde vervolgens verslag maken van bovenstaande activiteiten maar bleef hangen bij het "Breaking News" rond de Chileense mijnwerkers en een debat tussen twee senaatskandidaten uit Delaware (CNN). Dat gaat er soms stevig aan toe!
De verslagen dus maar morgen.

De Exhibit Hall is open!

Na afloop van de eerste workshop toch ook nog maar even de net geopende beurs bezocht.
Altijd - vooral in het begin - een toonbeeld van optimisme en marketingtechniek.
Zo'n begin, de Annual Bussines Meeting, brengt de deelnemers van de 260 stands in een soort van euforie bij elkaar. Eindelijk weer eens een paar dagen van huis. Oude vrienden en collega's treffend en haast bereid tot een dansje op het nog naar nieuw ruikend uitgerold tapijt.
Kilo's folders, duizenden gadgets en de optimistische smile moeten de klanten lokken.
Elk jaar wordt het gekker. Er zijn goochelaars, dames in nauwelijks verhullende aluminium stretchpakjes, gratis caps, pennen en bloedhete vogelpakjes zoals in bovenstaande foto. Ben wel benieuwd welk bedrijf hier een 'return on investment'-analyse op heeft los gelaten.
Van een 'statafelgenoot' uit Arizona wel de suggestie gekregen voor een fascinerend boek: The Devil of the White City van Erik Larson. Het waar gebeurde verhaal over een van de eerste serial killers van Amerika en verbonden aan de wereldtentoonstelling 1893 in Chicago. Een soort voorloper van Educause dus.

Educause 2010 is begonnen

Maar even stevig begonnen met een Afternoon seminar van 01.00 - 04.30.
'Managing Your Social Media' Wie zou dat niet in de vingers willen krijgen.
Het aantal deelnemers is beperkt - 12 - en de enige zonder toegangsbewijs
(kosten 250$) wordt zonder probleem de deur gewezen.
Robin Bradford Smail is het prototype van een carrierevrouw die werkt als Educational Technologist op de Pennsylvania State University.
(http://tr.im/robin2go). Dit zijn haar ogen.
Direct bij de start doet ze verslag van haar (vermoeiende) werkzaamheden in de afgelopen dagen. Een ander conferentie, nog ergens een workshop, een telefonisch interview en een vermoeiende vliegreis. Je zou haast medelijden krijgen en besluiten om de hele workshop af te blazen om haar de noodzakelijke rust te gunnen. Maar als relatieve buitenstaander durf ik dat nu ook weer niet voor te stellen.
Dus start de workshop met een rondje "wie ben jij?" en Robin weet de indruk te wekken dat ze nog gisteren met iedere deelnemer een teambuildingbijeenkomst of paintball-sessie heeft gehad.
Daarna volgt een chaotische rondgang langs de Facebook-pages van haarzelf, haar kinderen en een aantal (persoonlijke) vrienden.
Desgevraagd schromen enkele workshopdeelnemers niet om te melden dat ze ook een Facebookpagina voor hun hond hebben aangemaakt.
Van de oorspronkelijke doelstelling van het afternoon seminar - You'll learn how to use integrate social media and understand the appropriate use of the tool using tips like RSS feeds and cross-platform linking. Finally, you'll discover how to assess the effectiveness of social media's reach using tools like Google Alerts and Social Mention to include both quantitative and qualitative aspects of social media - dreigt zo weinig terecht te komen.
Maar na de 'Refreshment Break' is er sprake van een wonderbaarlijke aanval van structurering. Met behulp van een aantal sheets die ik nog krijg laat ze zien of en op welke manier instellingen gebruik kunnen maken van Social Media. Ze onderbouwt dat het beleid kan worden en dat je jezelf gestructureerd vragen kunt stellen over nut en noodzaak. Dat eenmaal gedaan hebbend kun je ook beslissingen nemen over de aard en omvang van de invoering en instrumenten ontwikkelen voor de evaluatie en de berekening van de 'Return on Investment'.
Rijker aan kennis verlaten we om 16.30 de zaal. Belangrijkste conclusie: je kunt als instelling beslissen om beleid te voeren rond Social Media. Maar dan moet je wel doelen stellen, personeel inzetten, evalueren en zo nodig corrigeren.

Morgen begint het !

Gisteren en vanndaag nog even relaxen maar morgen begint het!
Overigens heb ik me vandaag wel ingeschreven, heb het slagveld van de conferentie verkend en als voorbereiding het nodige gelezen en gezien.
Maar eerst nog maar even wat losse observaties over het 'leven' in Californie,de media en de sfeer.

Huntington Beach

Zoals gezegd de afgelopen dagen en met name zondagmiddag - naast orientatie en bezoek Tiger Woods Learning Center(verslag volgt!) - verpozing gezocht langs het strand. Ben nu eenmaal nagenoeg op de vloedlijn geboren, heb mee een strandtent gerund en verkies dus verre de zee boven de natuurparken of het binnenland.
Vooral later op de middag, bij lage zon en harde schaduwen hangt er, mee door de retro-architectuur, de sfeer van Edward Hopper.Het nieuwe boek van van Brett Easton Ellis ('de Figuranten',hard en decadent)zou zich hier hebben kunnen afspelen.
In het straatbeeld valt op dat qua kleding de verschillende typen meer uitgesproken zijn dan dat bij ons het geval is. Natuurlijk ook hier veel slecht geklede middle-of-the-road maar afwijkend is hier ook echt afwijkend. Punk is echt punk compleet met hanenkammen met 20 centimeter lange punten,tattoos en gothic beschilderde lijkwagens. Cowboys zijn echt cowboys en de Harley Davidsonclub is ook manifest aanwezig. Veel (oude) hippies en op de boulevard een soort markt van psychedelische artikelen waar zelfs de hond van kan profiteren.
Daarnaast de typiche WASP, de 'witte angelsaksische amerikaan'die denkt het land te runnen. Op de televisie vaak te bewonderen in Washington of New York als het gaat om politici, advocaten, ondernemers of bestuurders in onderwijs etc. Keurig gekapt, gouden bril, door de week een iets te glimmend kostuum maar nu een gestreken witte polo en een bermuda met vouw. Het ideale CvB-lid zal ik maar zeggen. De (slanke) echtgenote er keurig gekapt naast en de Lacoste-kinderen deemoedig in het gevolg. Dat wordt schrikken als straks de marihuana gelegaliseerd wordt! (is hier discussie!)

Langs het strand wordt, op een betonnen pad, door ouders met kinderen, vrienden en stellen enthousiast gefietst (op pastelkleurige beachcruisers) en gejogged. Veel Bluetooth oortjes voor de mobiele telefoon en door mijn iPod heen hoor ik zelfs hoe al fietsend echtelijke ruzies worden bijgelegd.

Dogbeach


Over honden gesproken: ten noorden van het centrum is een Dogbeach (anderhalve mijl lang)waar honden vrij mogen rondlopen. Schijnt het beste hondenstrand van de USA te zijn. Niet geteld maar deze zondagmiddag moeten het er meer dan duizend zijn. Bij de opgangen stalletjes waar burgers geld verzamelen voor het schoonmaken en onderhoud.
Alle t-shirts en polo's 15 $.

De Campers

Zou - zelf een enthousiaste camperaar zijnde - nog even terugkomen op dat fenomeen.
Langs het strand staan op speciale parkeerplaatsen campers van wel 35 - 35 feet, zeg maar 12 meter. Om het thuisfront te informeren wilde ik een paar foto's vann dichtbij maken. Beleefdheidshalve een ogenschijlijk rasechte Amerikaanse familie met wel vier van de joekels even gevraagd over fotograferen geen bezwaar zou zijn. Bleek de familie van Slooten. Na een avontuur in Nieuw Guinea in 1956 geemigreerd naar Canada en later in Californie terecht gekomen.Daartoe uitgenodigd dus maar blijven eten en de volgende dag,als dank, de jarige zoon een sixpack of beer gebracht. Eerdere aanbieding van een fles wijn werd gedecideerd van de hand gewezen. "Wine is for gays!" Terwijl ik toch heel wat homovrienden heb die bier drinken en hetero's die van wijn houden! Heb wel beloofd de groeten over te brengen aan een oude collega uit Nieuw Guinea die inmiddels twee straten bij mij vandaan woont.


De media

Kijk vooral naar CNN omdat de rest niet veel informatie oplevert of niet om aan te zien is. De verkiezingen spelen een belangrijke rol en - zoals altijd - daarbinnen de economie een hoofdrol.Verder een beetje integratie, veiligheid en Israel.
Opvallend veel aandacht voor pesten (bullying). Dr.Phil en anderen hebben het er maar druk mee.
Zondagmorgen in "Reliable Sources" een voortreffelijk interview met Bob Woodwaard over zijn nieuwe boek "Obama's Wars". Werkelijk een half uur topcollege journalistiek en het terugkijken waard.

De inschrijving Educause

Vanmiddag alle plichtplegingen voor de inschrijving en accreditatie als journalist afgerond. Ziet er - naast het Hilton en op een steenworp afstand van Disneyland - allemaal indrukwekkend uit.Maar nu nog leeg. Veel vriendelijke mensen en het lijkt een onmogelijke opgave om de enorme Exhibition Hall met 250 standhouders op tijd klaar te krijgen.
Ter voorbereiding ook een artikel gelezen in de New Yorker (makkelijk naar de IPad te downloaden)over de stand van het Amerikaanse onderwijs. Daar wordt je nu weer niet echt vrolijk van.

Terugkomend van het Conferentiecentrum gegeten bij NORMS Restaurants. "Where life happens" "We never close: 24/7" Opgericht in 1949 door Norm Roybark en nu 17 vestigingen in het zuiden van Californie. Over de top! Je snapt niet dat het kan voor dat geld: sirloin steak met 2 gebakken eieren, pancakes en salade voor 9 $, onbeperkt dietcoke en ijs toe. Kosten 11.82 $ omgerekend 8.48 euro. Nog vriendelijke bediening en lekker ook. Tegelijkertijd enige wroeging als je op verschillende plekken mensen de hele dag langs de weg ziet staan met een soort aanwijspijl verwijzend naar een uitverkoop, aanbieding of faillisementsexecutie. Ook dat is Amerika.
Afin morgen maar aan het werk als de Garmin-GPS me tenminste brengt waar ik wezen moet want die haalt het niet bij de TomTom.

Orientatie in de eerste dagen, losse observaties

Nu de conferentie nog niet begonnen is de tijd en ruimte om de buurt te verkennen.
Eerst overigens een stevig telefoongesprek met de autoverhuur over het ontbreken van het voedingskabeltje voor de GPS. Toch lastig als dat toch al slecht functionerende ding er plotseling mee stopt terwijl je in het donker je motel probeert te vinden.Na enig soebatten toestemming een kabeltje te kopen. Mooie gelegenheid om de lokale winkelstand te onderzoeken. Veel kleine winkelcentra met de onvermijdelijke Pharmacy, de liquorstores en Action-achtige winkels. Verder eettenten,soms 24 uur open. Begrijpelijk dat veel Amerikanen dik zijn maar onbegrijpelijk dat al die tenten economisch ook kunnen bestaan. Naast de gebruikelijk hamburgertenten redelijk wat exotische varianten (Grieks, Mexicaans etc.)
Opvallend is de snelheid waarmee Amerikanen eten.Terwijl ik nog peinzend over het voorgerecht gebogen zit zijn zij al door de appetizers, de entrees en nagenoeg het hoofdgerecht heen. Het bedienend personeeel bestookt je met vragen over je welbevinden, de kwaliteit van de maaltijd en dringt voortdurend aan op het bijvullen van het glas. De vraag om koffie leidt onontkoombaar tot de presentatie van de rekening.
In de cafe-achtige eettenten is het een hels lawaai. Mee vanwege de aanwezige televisies die overstemd moeten worden lijkt het of se stuk-voor-stuk worden bevolkt door vrijgezellenparties. Het Rembrandstplein is er niets bij.

De afgelopen drie dagen steeds aan het einde van de middag naar Huntington Beach voor de broodnodige beweging. Parkeer de auto drie kilometer ten zuiden en loop naar het centrum.
Huntington Beach afficheert zichzelf als de SurfCity van de USA en doet veel moeite om die naam ook waar te maken.
Kilometerslange boulevard met sublieme voorzieningen. Waarom kunnen wij dat in Nederland niet terwijl de term boulevard toch een verbastering is van het Nederlandse woord 'bolwerk'?
Hier winkeltjes, vuurplaatsen op het strand waar tientallen mensen gebruik van maken, talloze douches en openbare toiletten met papier maar zonder toezicht.
Toch netjes en tot 's avonds negen uur open.
Parkeerterreinen waar je voor 15 $ de hele dag parkeert en aparte stukken voor campers. Daar kom ik,als enthousiaste camperaar,later op terug.

Maar overigens niet alleen gelopen, op het strand gezeten (lezend in Freedom van Jonathan Frantzen)en gegeten maar ook een eerste bezoek aan Tiger Woods Learning Center, broedplaats van nieuw (zwart)golftalent.

De reden van de reis en de start

Educause wordt algemeen gezien als een van de belangrijkste conferenties als het gaat om ICT-gebruik in het hoger (beroeps-)onderwijs. Moet je een keer geweest zijn roepen de kenners en voorlopers. Aan bezoek was ik niet toegekomen.
Maar soms heb je mazzel. Al jaren secretaris van de Stichting Computerclubhuizen in Amsterdam (dat alles onbetaald) heeft het bestuur me in staat gesteld een studiereis te maken.
Naar computerclubhuizen en aanpalende ICT-activiteiten in de Verenigde Staten. Dus op naar Anaheim (overigens vooral bekend als voormalige thuisbasis van de Rotary) voor Educause en een bezoek aan het Computer Clubhouse gevestigd in het Tiger Woods Learning Center aan de Tiger Woods Way 1 aldaar. Mijn echtgenote wel even moeten uitleggen wat ik daar dacht te leren maar - zij het na enige aarzeling van haar kant - kon de reis worden voorbereid en aangevangen.
Die voorbereiding heeft overigens nog wel wat voeten in de aarde. Wil je op eigen gelegenheid en binnen het budget dan is het via Internet nog een hele uitzoekerij.
Maar uiteindelijk een vlucht (vertrouwd rechtstreeks met de KLM), een auto en een motel geregeld.
Wat het laatste betreft gaat mijn voorkeur altijd uit naar een eenvoudig iets, weg van het conferentiecentrum en het liefst in een gewone buurt dicht bij het strand.
Deze keer het motel Newport 6 in Costa Mesa.Formule van eenvoud maar met goede ICT-voorzieningen en de garantie dat er vooral Amerikaanse bouwvakkers, handelsreizigers en gewone touristen komen.

's Morgens om 06.20 een taxi voor de deur en off we go.

De Start

Lange vlucht (10 uur) en naast me een echtpaar dat niet of nauwelijks stil kan zitten en voor het nuttigen van de maaltijden en consumpties wel erg veel ruimte nodig heeft. Maar de Grand Canyon in volle glorie bewonderd.
Bovendien op Schiphol Freedom gekocht,het nieuwe boek van Jonathan Frantzen (ISBN 978-0-00-731852-0). Een betere introductie voor het huidige (intellectuele) Amerika is - naast On Beauty van Zadie Smith - haast niet mogelijk.
Bovendien de manier om je de taal weer even eigen te maken.

Bij aankomst op LAX (wat een afgeleefd vliegveld!) de auto opgehaald en de 405 Interstate op. Wat direct opvalt is de verwaarlozing van de openbare ruimte. Slecht wegdek, vuile bermen en nabij de weg leegstand en/of schreeuwerige reclame.
Bovendien direct gemerkt dat TomTom toch verre te verkiezen is boven de Garmin Nuvi.
De laatste geeft de rij-aanwijzingen laat aan en heeft tijden nodig voordat, na opstart, de handleiding verschijnt.

Niettemin veilig en tijdig in het motel.Pal naast de weg maar achterin een rustige kamer.Ernaast gelegen het AliBaba hotel inclusief gouden Arabische koepel. Dus ik waan me weer in Dubai of Oman.

Goede ontvangst maar geen werkend Internet. Anders dan beloofd dus. Na enig gepalaver en de eerste keer dat ik mijn perskaart gebruik als argumant een nieuwe betere kamer met optimale WIFI-voorziening.
In de nabije supermarkt eten gekocht, een koffiezetapparaat(18$) en een comfortabele stoel (11 $).

Langs de straat en voor de supermarkt een enkele bedelaar en veteranen in rolstoelen, been kwijt of duidelijk geplaagd door het posttraumatisch stresssyndroom.
In de supermarkt de gebruikelijke grootverpakkingen maar ook een grote groentenafdeling en opvallend veel dietstuff.
Direct weer duidelijk hoe in de VS de hele 'productieketen' is opgedeeld in kleine handelingen. Iemand heet je welkom, iemand helpt je in de winkel, iemand pakt je boodschappen in en iemand staat de stoep te vegen. Daaromheen chefs in witte gesteven overhemden maar met afgetrapte schoenen.

's Avonds een pizza in de belendende pizzeria. Blijkbaar een geliefd afhaal- en ontmoetingsadres want aan de bar dikke Amerikanen die - onder het genot van grote glazen bier - op hun bestelling wachten en sport kijken op de overal hangende flatscreens.Later, met de gigabestellingen al in de hand, nemen ze nog een bier en slaan elkaar ter afscheid op de brede schouders. Ondanks het latere uur zijn ze allemaal gekleed of ze nog naar het strand gaan of daar net vandaan komen.

In het motel koffie gezet en televisie gekeken. Amerika vooral in de ban van de 'countdown' naar de volgend verkiezingen, de scheve schaatsen van de verschillende kandidaten en de vastzittende mijnwerkers.
Van CNN leer je nog wel wat maar FOX is als de Telegraaf. Als je daar naar kijkt lijkt de wereld er ineens heel anders uit tezien.